Oké, ik wil graag meer doen; sociaal zijn, vaker uit, gezellig terrassen, shoppen en al dat soort dingen. Maar ik heb jullie advies nodig, want hoe doen jullie dat met jullie beperkingen? Ik heb wat dingen afgesproken met vriendinnen maar nu heb ik het gevoel dat mijn agenda te vol zit en nu ben ik bang dat ik het niet aankan qua gezondheid. Maar ik heb vorig jaar zo hard mijn best gedaan op school, alles gehaald, ik weet dat ik het kan en nu wil ik graag ook leuke sociale dingen doen naast school.
Plannen
Ik ben goed in plannen, dus als ik afspraken maak zorg ik ervoor dat ik het goed verdeel. Waar ik nu tegen aanloop is dat ik vaak niet mee kan doen met de sociale dingen of dat mensen denken dat ik het niet kan, dus ze mij daarom ook niet uitnodigen. Dus heb ik zelf contact gezocht om leuke dingen in te plannen, dat is gelukt en ik heb de afspraken verspreid over de komende tijd. Nu ben ik alleen bang dat het te veel wordt en dat ik daarom af moet zeggen… dat vind ik zo vervelend en confronterend. Maar ik wil wel die leuke dingen doen en dus liever niet afzeggen, zo dubbelop… Dus hopelijk snappen jullie waarom ik jullie advies wel kan gebruiken!
Uitgaan
Ik ga bijna nooit uit en ik zou dat toch graag willen, maar omdat mijn vriendinnen weten dat ik vaker niet dan wel kan wordt het toch moeilijker. Terwijl ik het zeker wel kan! Alleen niet elke week en moet ik ervoor zorgen dat ik het rustig aan doe voor en na. Ik zou graag uitgaan in de stad waar ik studeer, dus daarom heb ik ook vriendinnetjes geappt om een keer te gaan. Vonden ze een superleuk idee, nu alleen nog regelen. Hoe weet je als iemand die chronisch moe is wanneer je lichaam zoiets aankan? Hoe krijg ik het voor elkaar dat ik van z’n avond kan genieten?
Hopelijk is dit bericht niet te veel gezeik… Als je zelf ook tegen zoiets aanloopt of wanneer het jou wel is gelukt, laat het mij dan alsjeblieft weten in de comments.
Liefs, Fenna
Hi,
Ik heb astma, CVS en nog wat chronische ongein. Zelf zeg ik altijd bij het maken van een afspraak dat alles onder voorbehoud is zodat ze hopelijk niet teleurgesteld zijn mocht ik afzeggen. Als dat vantevoren al benoemd is, voelt het voor mij niet zwaar om af te zeggen en valt het meestal bij de ander ook niet verkeerd. Soms zeg ik ook: als het me niet lukt qua energie, kom dan gezellig hierheen, vind ik ook leuk. Zodat je elkaar toch ziet. Zelf ga ik niet meer stappen, zelfs niet naar de film. Lukt me echt niet meer. Teveel overprikkeling dan en er te lang voor moeten boeten. Ik probeer zoveel mogelijk gezellige dingen thuis of bij mijn vriendinnen thuis te doen. Maar ja, een boel missen, doe je toch 🙁
Auteur
Wat positief om te horen hoe je het hebt opgelost om toch sociale activiteiten te ondernemen. Ook slim dat je gewoon bijzegt dat het ondervoorbehoud is! Liefs, Fenna
Lieve Fenna, de enige manier om erachter te komen of t lukt, is het te doen. Ga lekker uit. Je leeft maar 1 keer. En ja, mischien moet je bijkomen, maar elke ervaring is er weer 1. Mischien geeft het ook veel energie.
En bedenk, spijt is het ergste om te hebben…’had ik maar’
Zorg goed voor jezelf!
Auteur
Heb je helemaal gelijk in! Dank je wel, liefs Fenna
Hoi Fenna,
Ik vind deze blogpost totaal niet te veel gezeik. Het verwoordt precies hetgeen waar iemand met chronische beperkingen mee kan worstelen. Op het moment houden jouw vragen mij ook enorm bezig, dus dan is het fijn voor mij om te lezen dat ik daar niet alleen in ben. Het zo graag willen allemaal, maar anderzijds ook de angst voelen dat het verkeerd gaat. Mij geeft dat ook snel een gevoel van eenzaamheid. En door onbewuste veroordelingen van anderen, als een struisvogel met mijn kop in het zand toch van alles proberen te ondernemen om die eenzaamheid weg te nemen. Daarna dan weer afvragen, goh had de ander toch gelijk, kan ik het allemaal? Maar nee.. bam daar is de klap van pijn en/of extreme vermoeidheid alweer. Ben ik er op dat moment dan te veel mee bezig, met het ziek zijn, dat ik het daarom allemaal voel? En zo kan ik nog wel even doorgaan.. Het is en blijft een strijd, maar daar worden we ook weer sterker van!
Als ik jouw bericht zo lees weet je zelf al echt goed wat je lichaam wel en niet aankan, en kan het uitgaan zeker wel, mits je bewust ervan bent dat je daarna je tijd nodig hebt om te herstellen. Misschien leuk om uit te proberen of je het herstellen over hebt na een avondje stappen? Dat maakt het dan ook makkelijker voor een volgende keer, dan kan je terugblikken op die keer dat je het had geprobeerd en dan beoordelen of je het ervoor over hebt! Dus afwegen of die leuke avond stappen (of andere sociale activiteit), het waard is om daarna (mogelijk meerdere dagen) te moeten bijkomen. Dan wordt je ook bewuster van wat je echt leuk vind om te doen, wat je echt energie geeft, en waar je liever niet je energie aan uitgeeft.
Zo, een heel bericht hihi. Ik ben benieuwd wat je allemaal gaat doen en hoe, etc.
Liefs, Sandra
Auteur
Hallo Sandra,
Dank je wel voor het reageren! Erg fijn om te weten dat je door het lezen van mijn blogpost weet dat je niet alleen bent (onthoud dat goed, want je staat er niet alleen voor) en ook fijn om te horen dat je mijn berichtje niet te veel gezeik vond!
Deze uitdaging gaan we samen aan en komen we ook weer doorheen!
Liefs, Fenna