Weten jullie dat ik sinds kort een dagboek bij houd? Zo probeer ik mijn gedachtes te ordenen wanneer ik te veel pijn heb of het te veel wordt. Het is iets nieuws wat ik probeer. Ik weet dat schrijven mij helpt, zie Hou Het Luchtig, maar soms loopt mijn hoofd vast door dingen die ik zelf maar amper begrijp. Daarom een dagboek. Waarom ik dit vertel is omdat tijdens het schrijven in mijn dagboek duidelijk werd dat ik bang ben. Ik ben bang voor komende week. Voor het benauwde weer en de benauwdheid.
Benauwdheid
Afgelopen week was het al erg benauwd. Ik ben de week redelijk doorgekomen met middagslaapjes en koffie. Maar toen was het binnen, in huis, nog redelijk te doen. Nu is het al een week warm en is die zekerheid dat het binnen koel is weg. En komende week blijft het warm en regenachtig. Benauwd dus. Ik ben de afgelopen week maar amper doorgekomen, hoe overleef ik volgende week? Afgelopen week heb ik niet al te veel van mijzelf verwacht. Maar er komen steeds meer taken op mijn to do list. Ik kan niet alles blijven uitstellen met de verwachting dat het beter weer wordt. Want dat wordt het dus niet. Ik moet verder, maar hoe? Hier maak ik mij een beetje zorgen over. Niet dat dat nut heeft… maar toch.
Wat zal mijn lichaam doen?
Dus, ik ben bang voor mijn lichaam. Wat zal het geven? Ik ken mijn lichaam redelijk goed, maar zo nu en dan verandert er iets. Zoals drie weken geleden, de pijn in mijn onderrug kwam en is niet meer weg gegaan. Wanneer de frustratie weg ebt probeer ik aan de nieuwe situatie te wennen. En zo is het steeds, ik probeer mij aan te passen. Elke keer als ik denk ik mijn lichaam ken, verandert er iets.
mijn dagboekje
Onmacht
Op long/chronische vermoeidheid gebied is het laatste jaar redelijk stabiel gebleven. Maar omdat ik mijn lichaam beter leer kennen weet ik ook dat volgende week zwaar zal worden. Voor een dag betekent dit veel gapen, heel erg weinig concentratie, mijn hoofd wordt een zeef en ik laat makkelijker letterlijk dingen uit mijn handen vallen. Daarnaast word ik boos. Niet expres of tegen iemand, vaak heb ik het zelf niet door dat ik boos ben. Maar het is onmacht. Mijn moeder vertelde dat ik dat al doe sinds ik klein ben als het benauwd weer is. Ik kan dan heel weinig hebben en ben erg emotioneel omdat mijn lichaam niet meekan. Onmacht.
Ik zal eerlijk vertellen dat ik niet alles uit mijn dagboek ga delen. Maar dit verhaal over benauwdheid vond ik wel passend en misschien herkent iemand zich hierin. Want ik hoor graag jullie tips over het overleven tijdens benauwde weken!
Liefs, Fenna
