Dit is alweer de derde editie van Hou Het Ambitieus! De eerste en de twee editie waren al een succes. En nu was het weer de eerste zondag van de maand, dus tijd voor een nieuwe Hou Het Ambitieus. Ik heb weer vijf vragen voorgelegd aan een ambitieuze vrouw met een chronische ziekte. Deze keer is het de beurt aan Lianne van ‘Geen dieren in de keuken‘. Sinds drie maanden ben ik zzp’er en ik heb nog steeds vragen… Al mijn vragen heb ik onderverdeeld in 5 vragen die mij het belangrijkste leken. Ik wil graag antwoorden van, meiden (en jongens), die in dezelfde situatie zitten als ik.
Hou Het Ambitieus met Lianne
Lianne is 27 jaar oud, ze heeft ME en ze is een veganist. Snap je haar blog naam al, geen dieren in de keuken. Op haar 23e werd ze chronisch ziek. Ze is toen gaan kijken naar wat ze wél kan en wat ze leuk vindt; bloggen, koken en fotograferen. En zo gezegd zo gedaan, haar blog ontstond. Wat ik ontzettend knap vind is dat Lianne niet bij de pakken neer is gaan zitten, ze heeft de situatie gezien om te haarzelf opnieuw op te bouwen. In haar interview hieronder lees je onder andere ook de fijne dingen die haar ziekte haar heeft gebracht, hoe positief is dat!? Heerlijk! Lianne heeft (nog) geen onderneming, maar ambitieus is ze zeker! Bekijk hier haar website & Instagram pagina.
WAAROM BEN JE BEGONNEN MET BLOGGEN?
Voordat ik ziek werd, was ik student psychologie. Dat was zoveel werk dat ik daarnaast eigenlijk niets anders deed. Maar die identiteit viel weg toen ik thuis kwam te zitten door mijn ziekte, myalgische encephalomyelitis (ME/CVS), dus ik moest op zoek naar andere dingen om te doen. Ik kwam op koken en bloggen uit. Eigenlijk hield ik altijd al van schrijven, maar als je een drukke student bent komt daar niet veel van. Koken heb ik echt ontdekt toen ik ziek werd. Vooral toen ik veganistisch ging eten, ging er een wereld voor me open. Er is zoveel te ontdekken op dat gebied. Toen ik erover ging bloggen kwam alles wat ik leuk vind samen: koken/bakken, gezondheid, fotograferen, schrijven, promoten. Heerlijk vind ik het.
Ondertussen ben je een echte ondernemer. Hoe bevalt ondernemen met een chronische ziekte/beperking?
Een échte ondernemer ben ik nog niet, want ik verdien er niets mee. Maar ik ben er wel heel serieus mee bezig. Op dit moment is bloggen het enige wat ik kan doen qua werk. Ik hoop er ooit een (deel)inkomen uit te halen, maar daar is veel tijd en energie voor nodig, en het ontbreekt mij vaak aan dat laatste. Het fijne aan dit werk, naast dat ik het ontzettend leuk vind, is dat het heel flexibel is. Dat heb ik ook echt nodig. Ik kan even gaan liggen als ik moe ben en daarna weer rustig verder gaan, zelfs als dat drie dagen later is. Vind maar eens zo’n baan buitenshuis. Aan de andere kant staat je blog dan ook drie dagen stil als je op bed ligt te herstellen, dus dat is ook weleens lastig. Bloggen is veel werk, voornamelijk het promoten van je werk zodat mensen je website ook echt gaan bezoeken. Soms heb ik daar gewoon niet de energie voor.
Van welke dingen word je echt blij en probeer je daarom zo vaak mogelijk te doen voor meer positiviteit?
Koken en bakken. Het liefst sta ik de hele dag in de keuken en maak ik foto’s van mijn creaties. Ook van bloggen word ik heel blij. Daarnaast ga ik graag wat drinken met mijn vriend of zusje of naar bandjes kijken. Als ik geen zin kan opbrengen voor deze activiteiten, dan weet je dat ik zwaar moe ben, haha. Normaal gesproken krijg ik daar namelijk juist energie van. Als het enthousiasme weer begint op te borrelen, weet ik dat ik aan het herstellen ben. Het strand is echt mijn happy place, daar ga ik heel graag heen en kom ik metaal opgeladen weer van terug. Helaas is dat twee bussen van mijn huis, wat het toch weer een hele onderneming voor mij maakt. Gelukkig wil mijn vader altijd wel mee en gaan we lekker met de auto. Hondjes op de achterbank en lekker uitwaaien!
Waar ben je op dit moment dankbaar voor?
Mijn vriend en familie ten eerste. Ik word zó gesteund en geloofd. Je hoort weleens andere verhalen. ME is een rare ziekte, moeilijk te begrijpen als je het zelf niet voelt of van dichtbij ziet (en zelfs dan is het vaak onbegrijpelijk) en het eigenlijk ook niet goed te diagnosticeren is omdat er nog zo weinig over bekend is. Ik kan me niet voorstellen hoe naar het moet zijn om niet geloofd te worden als je ziek bent en te horen krijgt dat je ‘gewoon moet doorzetten’. Ik moet eerder tegengehouden worden omdat ik anders te veel wil doen, waardoor ik het risico loop om te moe te worden en weer in een slechte periode te belanden. Mijn vriend en familie doen er alles aan om het een beetje leuker en makkelijker te maken waar ze kunnen. Verder ben ik dankbaar voor mijn blog, en dus in zekere zin ook voor mijn ziekte, want zonder mijn ziekte had ik waarschijnlijk niet geweten hoe blij dit me maakt. Thuis komen te zitten door een ziekte zet je hele wereld op zijn kop, maar geeft je ook de kans om jezelf weer op te bouwen zoals jij dat wilt. Ik denk dat het heropbouwen me goed heeft gedaan. Natuurlijk blijft de ziekte zelf gewoon stom. Ik ben ook dankbaar voor mijn hondje, die er ook niet was geweest als ik niet ziek was geworden. Hij maakt me elke dag weer blij en zorgt dat ik de deur uit moet. Je hebt de neiging om je erg op jezelf te focussen als je ziek bent. Ik had iets nodig om voor te zorgen en mijn aandacht te verplaatsen. Hij had een huis nodig en een baasje die veel thuis is, dus dat kwam precies goed uit.
HEB JE 3 TIPS? MAG ZIJN OMDAT JE HET LEUK VINDT OF OMDAT JE HET AANRAADT VOOR ANDEREN MET EEN CHRONISCHE ZIEKTE/BEPERKING.
- Als je ziek bent, moet je helaas je ambities soms een beetje in de toom houden. Ik droom groot en wil veel, maar ik moet bij zoveel dromen accepteren dat het waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Of, nóg niet, want nog steeds hoop ik dat ik nog een heel stuk zal herstellen. Het is moeilijk om je leven op pauze te zetten, daarom is het belangrijk om kleinere dromen te hebben die je kunt waarmaken ook als het even niet lekker gaat. Ik zou namelijk het liefst een blogger van het formaat Lisa Goes Vegan zijn, maar ik ben ook supertrots dat ik vanaf de 20 juli vaste blogger bij de Veganchallenge ben!
- Blijf praten met de mensen om je heen. Communicatie is zo belangrijk. Ik kan dingen voor mezelf houden omdat ik een ander niet wil lastigvallen met mijn drama, of omdat ik bang ben dat ik mensen afstoot door het steeds maar te hebben over wat ik moeilijk vind aan het leven met een ziekte. Maar het is zo belangrijk! Mijn ervaring is dat je dierbaren je graag helpen en zich daar zelf ook minder hulpeloos door voelen, dus ze willen echt wel even je praatpaal zijn.
- Ga naar buiten. Toen ik mijn hond nog niet had, kon ik dagenlang binnenblijven. Ik had geen idee van de temperatuur buiten. Met mijn hond kom ik in ieder geval een paar keer per dag tien minuten de deur uit en ontmoet je ook andere hondenliefhebbers uit de buurt. Zo heb je toch elke dag even sociaal contact en wat beweging en niet onbelangrijk, een frisse neus.
Het is zeker een aanrader om Lianne & Geen dieren in de keuken te volgen via haar website en Instagram! Ik hoop dat jullie deze editie van Hou Het Ambitieus net zo leuk vonden als de eerste twee. Wil je ook je verhaal delen door middel van mijn 5 vragen, let me know en stuur gewoon een mail naar info@houhetluchtig.nl.
Liefs, Fenna
