Onzichtbaar ziek: Studeren, instortingsgevaar & faalangst

Ik heb er lang over na gedacht of ik over dit onderwerp een blogberichtje wilde schrijven. Aan de ene kant loop ik er nu al meer dan twee weken mee rond omdat ik het niet van mij af kan zetten maar het is redelijk persoonlijk en ik vind het lastig om mij kwetsbaar op te stellen. Wanneer je onzichtbaar ziek bent kunnen mensen nog wel eens vergeten hoeveel kracht ‘normale’ dingen kosten. Ik wil het over hebben over de dag dat ik mijn schriftelijk tentamen heb gehad, ruim twee weken geleden. 

Instortingsgevaar

Het leren voor de tentamens en de tentamenweek zelf verliepen anders dan ik ben gewend van vorig jaar. Ik was vermoeider en ik had meer aan mijn hoofd. De vermoeidheid kwam vooral omdat ik veel aan mijn hoofd had en mijn weerstand laag was & ik heb meer aan mijn hoofd dan anders omdat ik ga verhuizen en dat gaat allemaal iets sneller dan ik zou willen. Ik heb voor de tentamens goed geleerd, net als anders, maar het verliep allemaal wat stroever en niet zoals ik had gewild, elke keer als iets anders verloopt pas je je aan, maar dat vereiste energie wat ik niet had. Dus, alles bij elkaar ging het lichaamelijk al niet goed voordat ik mijn tentamens had gemaakt. Maar je gaat op overlevingsmodus, je gaat door, je moet door. Tot het moment dat ik op instorten stond, dat moment brak aan na mijn schriftelijk tentamen van twee weken geleden, maandagochtend. Ik snapte van het tentamen de vragen niet en veel woorden kende ik niet, voor mijn gevoel op dat moment was het serieus het slechtste tentamen wat ik heb gemaakt op het hbo. Zoals ik het op dat moment had uitgerekend en voor mijn gevoel kon ik net een 5,8 halen. Het is niet dat ik een 5,8 niet goed vind, maar niet voor de tijd en energie die ik voor het leren er heb ingestoken.

Faalangst

Het is al even geleden dat mijn faalangst naar boven kwam, ik denk dat ik het laatste jaar mbo en eerste jaar hbo geen last van heb gehad (2 jaar geleden). Tot op die maandagochtend… ik kwam thuis en ik schoot meteen in paniek. Wat heb ik gedaan? Hoe? Waarom? Alles kwam voorbij en ik snapte er niks van, ik had goed geleerd en toch snapte ik helemaal niks van het tentamen. Voor een andere opdracht die ik nog moest doen ben ik vier uur bezig geweest om het te compenseren van wat er die ochtend was gebeurd, ook dit lukte niet. Ik was kapot en later op de middag stortte ik in. Ik kon niks meer, mijn lichaam was op. De opdracht die ik nog moest doen was niet naar mijn zin, maar na vier uur besloot ik dat ik het de volgende ochtend nog een keer zou proberen nadat ik een beetje was uitgerust en dan moest ik het echt inleveren van mijzelf. De volgende ochtend lukte die opdracht vrijwel meteen. Maar ik kon er nog steeds niet over uit dat ik mijn schriftelijk tentamen zo slecht heb gemaakt. Wat heb ik fout geleerd? Wat heb ik fout gedaan??

Hoe nu?

Het is nu twee weken verder en ik weet ondertussen dat ik mijn schriftelijk tentamen met een dikke voldoende heb gehaald. Ook hier heb ik veel over nagedacht, hoe kon dat dan? Ik was er zo van overtuigd dat het zo slecht ging. Toen bedacht ik me dat ik onbewust iets heb gedaan wat ik ook altijd deed op het mbo wanneer het mij te veel werd, ik noem het automatische piloot. Op het mbo leerde ik altijd voor de 200%, ik kende alles, op deze manier hoefde ik tijdens de toetsen niet lang na te denken en kon ik het gewoon invullen. Ik deed dit omdat ik wist dat rond de toetsen op het mbo mijn lichaam op was, dus ging ik op automatische piloot. Achteraf gezien heb ik dat met mijn schriftelijk tentamen van deze keer misschien ook wel gedaan, ik wist dat het allemaal te veel was en dat alles anders dan anders verliep, dus heeft mijn lichaam op overlevingsmodus gestaan en mijn brein op automatische piloot. Vorig jaar op het hbo heb ik dit blijkbaar niet nodig gehad, dus ik was dit weer vergeten en daarom heb ik dit ook niet bewust gedaan.

Mijn lichaam is nog steeds niet helemaal hersteld, de kracht die de afgelopen weken heeft gekost is moeilijk om bij te tanken, maar met veel middagdutjes kom ik er wel. Zoals ik in het begin vertelde heb ik erover getwijfeld om dit verhaal te delen, de reden dat ik het nu toch deel zijn de opmerkingen… klasgenoten zien alleen mijn cijfer maar niet de kracht die het mij heeft gekost om mijn tentamen te halen. De opmerking ‘je mag niet zeuren want jij hebt een hoog cijfer’ heeft ervoor gezorgd dat ik dit bericht toch ben gaan typen. Het is nooit wat het lijkt, nog steeds blijft dat een van de lastigeste dingen van onzichtbaar ziek zijn.

Liefs, Fenna