Opgesloten in mijn eigen lichaam: geen ruimte om op te laden

Ken je dat gevoel, dat je elke dag de dag maar net doorkomt en de volgende dag weer maar net. Je heb geen ruimte om op te laden en je hebt geen ruimte om te kiezen. Je kunt niet anders dan doen wat die dag van je vraag, niet meer en niet minder. Dat gevoel heb ik, ik heb het gevoel dat ik opgesloten zit in mijn eigen lichaam. Het wordt wellicht geen super positief artikel wat je gaat lezen. Maar ik dacht, hoe kan ik mijn gedachte ordenen? Door te schrijven.

Opgesloten in mijn eigen lichaam

Wil je meer gedachtespinsels lezen, ga dan naar MIND in het menu. Meestal lukt het om mijn gedachte te ordenen door te schrijven. Sinds ik weer op school zit heb ik amper de tijd, inspiratie of focus gehad om iets te schrijven. Jammer, aangezien ik dat zo graag doe! Daarom maak ik er nu specifiek tijd voor. Toch vergt school vaak zoveel van mij dat ik dingen die ik graag doe moet laten om de dag door te komen. Zoals golfen, schrijven en sociale activiteiten. Dat is altijd al zo geweest, waarom ik het nu moeilijker vind om dat te accepteren dan andere jaren is misschien omdat dit mijn laatste schooljaar is. Het einde is in zicht en de laatste loodjes zijn het zwaarst… zo iets misschien?

Lees dit ook:

• 8x series en podcast die je moet weten over chronische ziekte
• De power van powernaps
• Hoe kan je balans vinden & rust zoeken?

Rusten is blijkbaar niet voldoende

Zoals ik al in september 2019 schreef, mijn overleving modus aan staat. Het lukt me alleen niet om het ‘uit’ te zetten. Ik blijf in een staat waarin ik de dag amper doorkom, ga slapen en weer de dag weer maar amper doorkom. Eind vorige week lukte het mij om twee dagen rust te pakken en helemaal niks te doen. Dat hielp echt! Ik was zo blij dat ik weer een beetje het gevoel had dat ik de volgende week weer aan kon. Maar ik had dat weekend wel een feestje waar ik graag naartoe wilde. Zondag bleek dat de twee dagen rust één avond niet hadden overleefd. Ik was weer terug bij af, gefrustreerd en geïrriteerd. Gelukkig helpt mijn moeder mij. Mijn moeder pakt dingen voor mij op, helpt mij met klusjes in huis die ik eigenlijk moet doen, zorgt dat ik eet en neemt me mee naar buiten als ik al de hele dag binnen zit.

Ik heb nog steeds een mantelzorger

Het is confronterend dat mijn moeder eigenlijk nog steeds mijn mantelzorger is. Ik ben dankbaar dat ze dat bijna automatisch oppakt en mij helpt. Zal ik ooit voor mijzelf kunnen zorgen? Mijn hoop is steeds dat als ik straks klaar ben met school het beter gaat. Ik kan dan mijn eigen dagen plannen en mijn werk kan aanpassen aan mijn lichaam. In plaatst van uren werken die moeten wat mijn lichaam eigenlijk niet kan. Maar is dat ook zo? Of zal ik hoe dan ook van oktober tot en met april de dag maar amper doorkomen? Zal ik dan ooit voor mijzelf kunnen zorgen? 

De angst verdwijnt 

In april 2020 ondervond ik dat ik wel degelijk op mezelf kan wonen. Onder gekke omstandigheden vanwege corona werd ik gedwongen om tijdens mijn afstudeerstage en schrijven van mijn scriptie (niet de meest perfecte periode) om in zelf quarantaine te gaan. Daar werd een positieve draai aangegeven en het werd een ‘op mezelf wonen oefening’. Na een maand op mezelf te hebben gewoond ging ik weer naar huis, maar wel met een een lading tips!

Lees dit ook:

• Drastisch besluit: ik ga in zelf quarantaine & hiervoor verhuis ik
• 4 tips voor de eerste maand op jezelf wonen met een beperking
• Op jezelf wonen met een chronische ziekte, hoe bevalt de oefening?

Opties om minder opgesloten te zijn in mijn lichaam?

Mijn moeder vertelde me laatst dat ik moet nadenken over overwinteren in een warm land. Zij denkt dat ik goed voor mijn longen moet zorgen, wellicht geeft overwinteren mij de mogelijkheid om tien jaar langer ‘goed’ te zijn wanneer ik ouder ben. Kan ik dat? Alleen? Ik vind het fijn om bij mijn familie in de buurt te zijn. Misschien twee keer drie weken weg? Ik weet het niet of ik dat wil. Maar ik weet diep van binnen wel dat het me goed zal doen. Toch lijkt het me heerlijk om wanneer ik de mogelijkheid krijg om op mezelf te gaan wonen, balans kan vinden en een plekje voor mezelf te hebben. Mijn vriendin en collega blogger & ondernemer Nathalie van Fibromyalgie Blog heeft al twee keer een winter voor langere tijd met haar vriend in Portugal gezeten. Zij voelt zich altijd veel beter daar! Wellicht is het een optie om uit te proberen hoe overwinteren is, wanneer ik mensen ken en niet alleen ben. Ik weet niet of ik daar vrolijk van word… Lekker dubbel dit allemaal.

Toch besloot ik na mijn ‘uithuis oefening’ in het voorjaar van 2020 wél om drie maanden naar Valencia te gaan! Hopelijk gooit de situatie rondom corona geen roet in het eten… Ik houd jullie op de hoogte via mijn Instagram.

Opschrijven helpt

Zo, nu weet je hoe ik mij voel wanneer ik opgesloten zit in mijn eigen lichaam. Ik heb wel even moeten huilen terwijl ik dit in een ramp tempo op papier zette. Maar heel toevallig (of niet…) las ik nadat ik dit stuk typte in het boek Sterker dan Ooit dat gevoelens durven uiten en durven uitzoeken wat er echt dwars zit helpt om weer ‘heel’ te worden. En dat schrijven een heel goed middel is om dat te bereiken. Dat heb ik gedaan. Sinds ik dit heb geschreven voel ik me een stuk lichter (of luchtiger :)). Gelukkig heb ik nu het meer het gevoel dat ik mijn gedachte heb geordend.

Dank jullie wel voor het lezen! Ik hoop dat het een beetje een lopend verhaal is voor jullie als lezers… Laat een reactie achter als je dit herkent! Wil je meer gedachtespinsels lezen ga dan naar MIND in het menu.

Liefs, Fenna  

Dit artikel heeft op 11-07-2020 een update gekregen.

Lees dit ook:

• 8x series en podcast die je moet weten over chronische ziekte
• De power van powernaps
• Hoe kan je balans vinden & rust zoeken?

Bewaar dit artikel op Pinterest: