Ondanks dat ik mijn grenzen ken, vlieg ik regelmatig nog over mijn grenzen heen. Vorige week en het weekend daarvoor, 10 dagen lang, was het de Tilburgse Kermis. Een week waar iedereen in ons gezin meewerkt in de winkel van mijn ouders, aangezien we dan langer open zijn. Ik werkte elke avond van 17:00 uur tot 20:00 uur. Drie uurtjes lijken kort, maar voor mijn lichaam was het een hele heftige week. Wat blijkt maar weer is dat je nog alles zo goed kan plannen en toch over je grenzen heen gaan.
Plannen, plannen & plannen
Oké, ik had afgelopen week goed geplant. Alles was gefocust op werken en rusten. Mijn dagen zaggen er als volgt uit: opstaan, ontbijten, iets ‘kleins’ doen zoals naar de bieb of boodschapje doen, lunchen, slapen, douche, lezen of Netflix kijken, naar winkel rijden, werken en weer naar huis. Op twee dagen na, want ik kan een lange week beter volhouden als ik ook iets leuks heb om naar uit te kijken. Best netjes al zeg ik het zelf. Essentieel in deze planning was in de middag slapen zodat ik mijn rug de kans gaf om te rusten en minder moe zou zijn in de avond. Dus, minder pijn en minder moe. Het enigste waar ik niet tegenop kon en ook niet kon plannen waren de twee dagen waarop het 35 graden was…
Over grenzen heen gaan
Hoe komt het dan toch dat ik de laatste dag toen ik net thuiskwam in huilen uitbarstte? Ik moest huilen omdat ik mijn boek in de winkel had laten liggen. Ik hoef nog maar 40 bladzijdes van het boek Verlangen naar Minder, en mijn planning was om dat gisteren uit te lezen en verder helemaal niks te hoeven doen. Toen ik eergisteren dus thuiskwam en erachter kwam dat mijn plan waar ik naar uitkeek niet doorging brak ik. Het ging natuurlijk niet per se over het boek dat ik was vergeten, maar de vermoeidheid en de pijn waren te veel. Ondanks alle voorzorgsmaatregelingen en het plannen kan mijn lichaam het simpelweg niet aan, ondanks mijn mentale wilskracht.
Lekker huilen
Ik heb even gehuild, snel de conclusie getrokken dat ik niet boos ben maar gewoon moe ben en pijn heb. Dit helpt voor mij altijd, even kijken wat er écht aan de hand is. Want huilen om een boek dat doe ik niet gauw op deze manier, alleen wanneer het verhaal zielig is. Daarna heb ik een paar keer goed ademgehaald en het volgende op een rijtje gezet:
- Boek vergeten, maar ik heb het dinsdag weer in mijn handen;
- Ik heb pijn, pijnstillers helpen niet, dus gaan liggen;
- Ik ben moe, maar nog te vroeg om te slapen, dus even wat drinken en rusten.
Dit actieplan heb ik in motie gezet en nog kunnen genieten van de avond. Het punt wat ik duidelijk probeer te maken is dat je gerust even mag huilen als je pijn hebt en moe bent, dat kan zeker lekker opluchten. Vandaag, als het goed is, kan ik weer lezen in mijn boek en hopelijk deze of volgende week komt er dan een review op mijn blog van het boek Verlangen naar Minder. Dit bericht vind je misschien ook interessant!
Liefs, Fenna
