Afgelopen weken heeft Fenna een ebook geschreven over grenzeloos positief zijn en denken in mogelijkheden. Natuurlijk heb ik dit boek gelezen en ik neem zo’n verhaal dan mee in mijn gedachten en elke keer komt er weer iets voorbij in mijn hoofd wat hiermee te maken heeft. En aangezien Fenna een klant heeft met een Facebookpagina Kleine Kanjers en ik regelmatig op hun Facebookgroep de reacties van mensen met een te vroeggeboren baby’tje lees, waren mijn gedachten weer meer bij deze heftige periode. En gaandeweg dacht ik, is misschien leuk(?) om te delen.
Want wanneer was ik grenzeloos positief?
Met betrekking tot mijn zwangerschap schoot me vanmorgen een mooi voorbeeld te binnen. Ik weet niet meer hoelang ik toen zwanger was, ik denk wel na de 20 weken: Als ik naast vruchtwater (dat verloor ik steeds, door het met 13 weken gebroken vruchtvlies van Fenna) ook bloed verloor werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik lag er al even en ondanks alle ellende, ik zou mijn kinderen gaan verliezen, kreeg ik het voor elkaar om samen met anderen die op mijn kamer lagen te kletsen en natuurlijk ook grapjes te maken. Op een gegeven moment werd ik door een arts gevraagd met haar mee te komen naar haar kantoor. Ik volg haar, met loden schoenen, want er was een onderzoek gedaan of ik een infectie had of niet. Ik dacht: dat is geen goed nieuws als ik met haar mee moet. Zij gaat mij vertellen dat ik mijn kinderen nu ga verliezen. Eenmaal in haar kamer vroeg ze of ik me de ernst van mijn situatie wel realiseerde. Ik heb haar vast stom verbaasd aangekeken. Elke week gingen we naar het ziekenhuis en werd er door onze gynaecoloog gezegd dat er geen kans bestond dat ik mijn kids levend op de wereld zou zetten. Geen kans, ook niet 1 %. Dan denk je heus niet, het komt wel goed schatje.
Lees ook:
- Column van mama: de angst voor corona houdt ons in bedwang.
- Vroeggeboorte: van kwetsbaar baby’tje naar 24 jaar later.
- Column van mama: over je schuldig voelen als moeder van een kind met een beperking.
Dingen weglachen met een grapje
Maar aan de andere kant hoort het wel bij mij om de dingen weg te lachen met een grapje, en je moet toch ook de dag, week doorkomen. En de dames die naast me lagen, daar waren niet zulke vreselijke dingen mee aan de hand. Ik heb haar gezegd dat ik het me goed realiseerde, maar dat ik niet 24 uur per dag verdrietig kon zijn. Bovendien is het pas gedaan als het gedaan is. Een sprankje hoop blijf je schijnbaar toch houden. Ondanks dat de gynaecoloog steeds erbij vertelde dat er nog nooit een baby met een gebroken vruchtvlies bij 13 weken levend was geboren. Is dit grenzeloos positief of wilde ik dit doemscenario van me af schuiven. Te erg. Terwijl ik alles voorbereid had voor als de kids dood ter wereld kwamen, mooi doosje, knuffel erin…Dus ik was me er terdege bewust van wat voor een ellende op mijn pad zou komen.Toen was het nog zo dat als je voor de 24 weken beviel, de kinderen in het mortuarium van het ziekenhuis verbrand werden. Je mocht dat niet zelf regelen. GELUKKIG is dat nu anders. Je mag het zelf regelen.
Het advies was om geen geboortekaartje te sturen
Uiteindelijk worden onze kids met 30 weken geboren en Fenna had het erg moeilijk. Om bij dit verhaal te blijven (wel moeilijk), Fenna lag op sterven en er werd ons dringend geadviseerd geen geboortekaartjes te sturen. Nou ben ik nogal eigenwijs of erg wijs! Ik vond: ze zijn geboren en dat gaan we eerst ‘vieren’ met een geboortekaartje. En als dit doemscenario werkelijkheid wordt sturen we wel weer een overlijdensbericht. Bovendien had Toby, ons oudste kind, 2 zusjes en wilde ik ook voor hem niet een kaartje waarop bijvoorbeeld dan zo’n kruisje bij Fenna haar naam stond, als we dan uiteindelijk een geboortekaartje zouden sturen voor Demi. Zo gezegd zo gedaan.
Fenna vertelt in haar ebook over grenzeloos positief zijn, in mogelijkheden denken en dat als het probleem te groot is je het in stukjes moet hakken. Dat betekent oa dat als de week te erg is, je per dag moet gaan werken, en als de dag te erg is je het per uur moet bekijken.
En dat als het scenario te erg is, mensen toch ook nog de kracht hebben om soms weer even door te gaan met hun leven.Van wie zal ze ‘het’ hebben??
Liefs,
Ineke, mama van Fenna
WIL JIJ LEREN HOE JE JE NIET LAAT TEGENHOUDEN DOOR BEPERKENDE GEDACHTEN? OF DOOR JE EIGEN MENTALE OF FYSIEKE BEPERKINGEN? BESTEL DAN HIER MIJN EBOOK “ZO DENK JE GRENZELOOS POSITIEF!”
WIL JIJ WETEN WAT MIJN FAVORIETE PRODUCTEN ZIJN? BEKIJK DAN MIJN WEBSHOP!
Lees ook:
- Column van mama: de angst voor corona houdt ons in bedwang.
- Vroeggeboorte: van kwetsbaar baby’tje naar 24 jaar later.
- Column van mama: over je schuldig voelen als moeder van een kind met een beperking.
OVER DE COLUMNISTE
Deze column is geschreven door mijn moeder, Ineke. Meer verhalen van haar lezen? Alle artikelen die mijn moeder heeft geschreven zijn te vinden in menu onder het kopje MIND of bij COLUNM VAN MAMA.
Fenna: “Deze artikelen komen tot stand wanneer mama tijd en inspiratie heeft om iets te schrijven, dan typt ze op haar iPad een verhaaltje en mailt ze het naar mij. Wanneer dit dan in mijn mailbox staat lees ik het altijd als ik alleen ben. Het is vaak confronterend en altijd superlief. Dank je wel mama!”
Bewaar dit artikel op Pinterest:
